نوشته مهران:

مایکل روبین یک عضو ارشد موسسه آمریکن اینترپرایز است
گفته است نباید شوکی در کار باشد در مورد جا گذاشتن کارمندان و کارکنان افغانی که گاهی 20 سال با آمریکا همکاری داشته اند چون سفارت آمریکا درکابل ماه ها است که به دلیل کرونا مصاحبه برای ویزا دادن حتی به دانشجویان و برندگان لاتاری را متوقف کرده است درحالی که بسیاری سفارتخانه ها با گرفتن مدارک و مصاحبه اینترنتی در اتاق دیگر خود حتی در کافی نت های موجود در افغانستان که از این تکنولوژی ها برخوردار است می توانست این کار را انجام بدهد تنبلی ویلسون سفیر آمریکا در کابل درکنار تصمیم گیری های جیک سولیوان و جوبایدن کشتار افغان ها ی بیگناه زیادی را دامن زده است .
نتیجه : این گروه می توانستند طبقه الیت و مدرن افغانستان را بسازند هم اکنون طالبان
» پاکستانی در به در به دنبال کشتار آن ها کوچه به کوچه و خانه به خانه است مثل ابتدای انقلاب اسلامی که هر ارتشی یا کارمندی را اگر ابراز برائت از رژیم گذشته نکرده بود و تظاهرات قیافه و شمایلش به فرمت سابق در بیرون از خانه مشاهده می شد از امنیت جانی برخوردارنبود و بی گناه کشته شد .
امثال ابوشریف که مدت هاست در پاکستان لانه کرده اند همین بساط ابتدای انقلاب را درمدارس پاکستان برای پرورش طالبان تدارک می دیدند .

ترجمه :
بی کفایتی سفارت ایالات متحده در کابل در زمینه ویزا از ماه ها قبل آغاز شد (بدون شوک)
17 آگوست 2021

ده ها هزار افغان که درخواست ویزای ویژه مهاجرت کرده اند همچنان در کابل سرگردان هستند. در حالی که وزارت امور خارجه سرانجام از برخی الزامات اسناد و مدارک صرفنظر کرد ، حرکت آنها بسیار اندک و دیر است.
ایست های بازرسی اصلی طالبان از هر کسی که به فرودگاه نزدیک می شود بازجویی می کند. آنها لیست پرسنل را گرفته و اکنون خانه به خانه می روند و کسانی را که با آمریکایی ها کار می کردند اعدام می کنند. در حالی که نمایندگان طالبان از اجماع و عفو مطبوعات خارجی صحبت می کنند ، اقدامات آنها خلاف این را نشان می دهد.
همانطور که حسین حقانی ، سفیر سابق پاکستان در ایالات متحده مشاهده کرد ، قیاس مناسب تعهد طالبان به ایدئولوژی و بی اعتنایی به شهرت بین المللی آن قیاس به خمرهای سرخ است که در پنج سالی که کامبوج را تحت کنترل خود داشتند بیش از یک میلیون نفر را کشتند.
افغانهایی که واجد شرایط اخذ ویزای ویژه مهاجرت هستند ، تنها نوک کوه یخ هستند.
در بیشتر 18 ماه گذشته ، سفارت آمریکا در افغانستان روند مصاحبه ویزای خود را متوقف کرده است. فقط یک ماه پیش ، سرپرست سفیر ایالات متحده ، راس ویلسون ، از سرگیری برخی مصاحبه ها را اعلام کرد . سفارت از افغانهای برنده قرعه کشی ویزا و کسانی که بورسیه کامل تحصیل در ایالات متحده دریافت کرده اند برای مصاحبه برای پردازش ویزای خود امتناع کرد. بهانه دیپلمات ها این بود که COVID-19 توانایی آنها را در انجام مصاحبه های فیزیکی محدود می کند.
این ممکن بود برای چند هفته درست باشد ، اما بسیاری از سفارت های جهان با روشهای پیش گیری COVID-19 دیگر ، فاصله فیزیکی را کنارگذاشتند و راه حل های دیگری را در پیش گرفتند. سفارت آمریکا در کابل از این قاعده مستثنی بود. ویلسون باید سیستمی را وضع می کرد که در آن افغانها مدارک خود را به یک پنجره می سپارند و سپس به اتاق دیگری منتقل می شوند تا از طریق اسکایپ ، زوم یا سایر روش های ویدئو کنفرانس که وزارت خارجه پذیرفته است مصاحبه کنند.
همچنین می توانست سفارت مدارک را دریافت کرده و سپس تاریخ مصاحبه از راه دور را تعیین کند که نیازی به حضور متقاضیان نداشته باشد. بسیاری از افغان ها – به ویژه کسانی که برای ویزای آمریکا درخواست می کنند – به اینترنت دسترسی داشتند. اما ، حتی اگر چنین نکردند ، بسیاری از کافه ها و مراکز تجاری آن را ارائه کردند. واقعیت این است که ویلسون – که شهرت او در وزارت خارجه همیشه این بود که حداقل کارها را انجام دهد و موجی ایجاد نکند – تصمیم گرفت مزاحم نشود . افغانها به دلیل تنبلی او خواهند مرد.
ویلسون تنها دیپلماتی نیست که منافع بوروکراتیک را بر تمایل آمریکا برای انجام درست کارها ترجیح می دهد . این که وزارت خارجه تا کنون کابل را به عنوان یک نقطه اختلال در برنامه های مهاجرت معرفی کرده است ، به همان اندازه ناعادلانه بود.
در سال 1991 ، هنگامی که صدام حسین دیکتاتور عراق پس از درخواست جورج دبلیو بوش برای قیام مجدداً کنترل عراق را تقویت کرد ، اما هیچ اقدامی برای حمایت از آن انجام نداد ، ایالات متحده 7000 کرد عراقی را به گوام منتقل کرد ، جایی که آنها – گاهی اوقات ماه ها – در آنجا باقی ماندند ، در حالی که آژانس های ضروری این کار را انجام دادند.
و وزارت خارجه ویزای آنها را بررسی و سابقه آن ها را پردازش کرد. بزرگترین خطری که آنها در گوام با آن روبرو بودند ملالت و دلتنگی بود ، اما حداقل آنها نیازی به انتقام صدام نداشتند.
در کنفرانس مطبوعاتی امروز خود ، جیک سالیوان ، مشاور امنیت ملی از تعهد به انتقال متحدان افغانستانی آمریکا به ایالات متحده امتناع کرد . این هم بی عاطفگی است و هم عواقب دائمی خواهد داشت.
وزارت امور خارجه به احتمال زیاد به ویلسون و دیپلمات های برتر به دلیل مدیریت بحران نشان می دهد.
با این حال ، ویلسون سزاوار چیزی متفاوت است: اگر طالبان مرتکب جنایات شوند ، امیدواریم کسانی رئیس جمهور بایدن ، آنتونی بلینکن ، وزیر امور خارجه ، سالیوان ، و ویلسون را مجبور به تماشای فیلم هایی کنند تا بتوانند هزینه انسانی تنبلی جیک سولیوان و ویلسون را ببینند و بی عاطفگی بایدن و بلینکن را بفهمند . مایکل رابین 17 اگوست 2021
«

مایکل روبین یک عضو ارشد موسسه آمریکن اینترپرایز است
گفته است نباید شوکی در کار باشد در مورد جا گذاشتن کارمندان و کارکنان افغانی که گاهی 20 سال با آمریکا همکاری داشته اند چون سفارت آمریکا درکابل ماه ها است که به دلیل کرونا مصاحبه برای ویزا دادن حتی به دانشجویان و برندگان لاتاری را متوقف کرده است درحالی که بسیاری سفارتخانه ها با گرفتن مدارک و مصاحبه اینترنتی در اتاق دیگر خود حتی در کافی نت های موجود در افغانستان که از این تکنولوژی ها برخوردار است می توانست این کار را انجام بدهد تنبلی ویلسون سفیر آمریکا در کابل درکنار تصمیم گیری های جیک سولیوان و جوبایدن کشتار افغان ها ی بیگناه زیادی را دامن زده است .
نتیجه : این گروه می توانستند طبقه الیت و مدرن افغانستان را بسازند هم اکنون طالبان
» پاکستانی در به در به دنبال کشتار آن ها کوچه به کوچه و خانه به خانه است مثل ابتدای انقلاب اسلامی که هر ارتشی یا کارمندی را اگر ابراز برائت از رژیم گذشته نکرده بود و تظاهرات قیافه و شمایلش به فرمت سابق در بیرون از خانه مشاهده می شد از امنیت جانی برخوردارنبود و بی گناه کشته شد .
امثال ابوشریف که مدت هاست در پاکستان لانه کرده اند همین بساط ابتدای انقلاب را درمدارس پاکستان برای پرورش طالبان تدارک می دیدند .

ترجمه :
بی کفایتی سفارت ایالات متحده در کابل در زمینه ویزا از ماه ها قبل آغاز شد (بدون شوک)
17 آگوست 2021

ده ها هزار افغان که درخواست ویزای ویژه مهاجرت کرده اند همچنان در کابل سرگردان هستند. در حالی که وزارت امور خارجه سرانجام از برخی الزامات اسناد و مدارک صرفنظر کرد ، حرکت آنها بسیار اندک و دیر است.
ایست های بازرسی اصلی طالبان از هر کسی که به فرودگاه نزدیک می شود بازجویی می کند. آنها لیست پرسنل را گرفته و اکنون خانه به خانه می روند و کسانی را که با آمریکایی ها کار می کردند اعدام می کنند. در حالی که نمایندگان طالبان از اجماع و عفو مطبوعات خارجی صحبت می کنند ، اقدامات آنها خلاف این را نشان می دهد.
همانطور که حسین حقانی ، سفیر سابق پاکستان در ایالات متحده مشاهده کرد ، قیاس مناسب تعهد طالبان به ایدئولوژی و بی اعتنایی به شهرت بین المللی آن قیاس به خمرهای سرخ است که در پنج سالی که کامبوج را تحت کنترل خود داشتند بیش از یک میلیون نفر را کشتند.
افغانهایی که واجد شرایط اخذ ویزای ویژه مهاجرت هستند ، تنها نوک کوه یخ هستند.
در بیشتر 18 ماه گذشته ، سفارت آمریکا در افغانستان روند مصاحبه ویزای خود را متوقف کرده است. فقط یک ماه پیش ، سرپرست سفیر ایالات متحده ، راس ویلسون ، از سرگیری برخی مصاحبه ها را اعلام کرد . سفارت از افغانهای برنده قرعه کشی ویزا و کسانی که بورسیه کامل تحصیل در ایالات متحده دریافت کرده اند برای مصاحبه برای پردازش ویزای خود امتناع کرد. بهانه دیپلمات ها این بود که COVID-19 توانایی آنها را در انجام مصاحبه های فیزیکی محدود می کند.
این ممکن بود برای چند هفته درست باشد ، اما بسیاری از سفارت های جهان با روشهای پیش گیری COVID-19 دیگر ، فاصله فیزیکی را کنارگذاشتند و راه حل های دیگری را در پیش گرفتند. سفارت آمریکا در کابل از این قاعده مستثنی بود. ویلسون باید سیستمی را وضع می کرد که در آن افغانها مدارک خود را به یک پنجره می سپارند و سپس به اتاق دیگری منتقل می شوند تا از طریق اسکایپ ، زوم یا سایر روش های ویدئو کنفرانس که وزارت خارجه پذیرفته است مصاحبه کنند.
همچنین می توانست سفارت مدارک را دریافت کرده و سپس تاریخ مصاحبه از راه دور را تعیین کند که نیازی به حضور متقاضیان نداشته باشد. بسیاری از افغان ها – به ویژه کسانی که برای ویزای آمریکا درخواست می کنند – به اینترنت دسترسی داشتند. اما ، حتی اگر چنین نکردند ، بسیاری از کافه ها و مراکز تجاری آن را ارائه کردند. واقعیت این است که ویلسون – که شهرت او در وزارت خارجه همیشه این بود که حداقل کارها را انجام دهد و موجی ایجاد نکند – تصمیم گرفت مزاحم نشود . افغانها به دلیل تنبلی او خواهند مرد.
ویلسون تنها دیپلماتی نیست که منافع بوروکراتیک را بر تمایل آمریکا برای انجام درست کارها ترجیح می دهد . این که وزارت خارجه تا کنون کابل را به عنوان یک نقطه اختلال در برنامه های مهاجرت معرفی کرده است ، به همان اندازه ناعادلانه بود.
در سال 1991 ، هنگامی که صدام حسین دیکتاتور عراق پس از درخواست جورج دبلیو بوش برای قیام مجدداً کنترل عراق را تقویت کرد ، اما هیچ اقدامی برای حمایت از آن انجام نداد ، ایالات متحده 7000 کرد عراقی را به گوام منتقل کرد ، جایی که آنها – گاهی اوقات ماه ها – در آنجا باقی ماندند ، در حالی که آژانس های ضروری این کار را انجام دادند.
و وزارت خارجه ویزای آنها را بررسی و سابقه آن ها را پردازش کرد. بزرگترین خطری که آنها در گوام با آن روبرو بودند ملالت و دلتنگی بود ، اما حداقل آنها نیازی به انتقام صدام نداشتند.
در کنفرانس مطبوعاتی امروز خود ، جیک سالیوان ، مشاور امنیت ملی از تعهد به انتقال متحدان افغانستانی آمریکا به ایالات متحده امتناع کرد . این هم بی عاطفگی است و هم عواقب دائمی خواهد داشت.
وزارت امور خارجه به احتمال زیاد به ویلسون و دیپلمات های برتر به دلیل مدیریت بحران نشان می دهد.
با این حال ، ویلسون سزاوار چیزی متفاوت است: اگر طالبان مرتکب جنایات شوند ، امیدواریم کسانی رئیس جمهور بایدن ، آنتونی بلینکن ، وزیر امور خارجه ، سالیوان ، و ویلسون را مجبور به تماشای فیلم هایی کنند تا بتوانند هزینه انسانی تنبلی جیک سولیوان و ویلسون را ببینند و بی عاطفگی بایدن و بلینکن را بفهمند . مایکل رابین 17 اگوست 2021
«

دسته‌ها:مهران