لاکن مردم پای کرسی گرمی که منقل ذغال تجدید شده تازه توش گذاشتن، اشعار بسیار ‌گویند، ولی این که منتظریم سعودی ها به ما بگویند در واکنش به حمله موشکی-پهپادی ملاتاریا که زدن فلان تاسیسات نفت پولسازی شان را بهمان کردند چطور پیش برویم آخر چه کرسی شعریست؟

این سؤال را اکنون رنود و اچاپیل (جمع چپول!!) دارند بسان گوجه فرنگی گندیده به ساحت ریاست جمهوری آمریکا و کاخ سفید پرت می‌کنند و ادامه می‌دهند با نوعی پدرکشتگی خاص که مگه حالا بن سلمان شده فرمانده‌ی کل قوای ما؟!…

و البته بر مبنای قانون بین‌المللی بحث و بر اساس منطق، نِقّوهای دهر جای چنان دعویه را حتما دارند. حتی کلاغ های مهمان همیشگی بالکن مان هم داشتند عصری میپرسیدند به زبان قارقاری انگلیسی که واتس-آپ؟!…

ولی چپول بازی و قیرّ و قار به کنار، دوستان، نوش…

آقای ترامپ دوباره تنها کسیست که بین ملت ایران و جمعیت بیا بریم بزنیم خوار همه شونو (بقیه شو تو پرانتز همه میدونین چیه…) ایستاده!…

آنان خیلی زور خوبی زدند که دعوا را شروع کنند، وقتی که پهپاد آمریکا زده شد،

و الان هم ماشالاه دوباره موسم خرمن باد دادن و سوا کردن غله از کاه شده!!…

یعنی حالا، خیله خوُب!، پهپادمان را زدند کاری نکردی، حالا دارند زیان به پول پترودلارمان می‌زنند، مستر، خواهی جنبید یا نه؟!!…

آقای دانلد جی ترامپ، چه دوست داشته باشیم چه دوست نداشته باشیم، پرزیدنت آمریکا و فرمانده کل قوای کشوری است که بنده و تمامی سیتیزن های تبعه شده از جاهای دیگر دنیا، و تمامی اعضای نیروهای مسلح و کارکنان دولت دست راستمان را بلند کرده و سوگند ادا کرده ایم که از قانون اساسی اش در قبال دشمنان خارجی و بومی‌اش دفاع خواهیم کرد…

من سیتیزن هستم و یک کاری دارم که به خودم مربوط است، و او پرزیدنت و فرمانده کل مرگبارترین قوای روی زمین است، بی برو برگرد…

نه او یا هیچکس تمامی منطق من در اداره کار و زندگی‌ام را خواهد فهمید،

و نه من یا هیچ کس دیگری قرار است منطق هر تصمیمی را که ایشان گرفته و می‌گیرید هر آن و یا حتی ۲۰ سال بعدش بدانیم و دلیلش را از او استنطاق کنیم…

دیروز سناتور لیندسی گراهام کارولینای جنوبی بود، و امروز ریک پری سناتور سابق و وزیر انرژی امروز به او پیوسته و حتما پشت سرشان هم تعدادی هنوز دهان بازنکرده هستند که در همان سطح و مقام دارند آستینهایشان را برای دعوا ورمی‌چینند!!

ولی، می‌ترسم از آن لحظه که به پرزیدنت من بفهمانند که آقا، چاره‌ای نداری. باید فرمان ‹گو› را بدهی! و سخت به درون چشمانش خیره شوند…

دسته‌ها:نوش نگارش