ویدئو:

آوا نویسی و ترجمه:

I’d actually start with the original Moses. The Jewish people have lived in the land of Israel, what is now the state of Israel, have lived here and have been attached to this
place for about 3,500 years — three and a half millennia. Now, for the first two millennia, roughly, of that time, we were living in what is described in a text commonly known as the Bible. The Bible describes how the Jewish people lived on this land, were attached to this land, fought off conquerors, sometimes were conquered, but stayed on their land.

من با خود موسی شروع می‌کنم. یهودیان حدود ۳۵۰۰ سال — سه و نیم هزاره — در سرزمین اسرائیل، که اکنون کشور اسرائیل است، زندگی کرده‌اند و به این مکان وابسته بوده‌اند. حالا، در حدود دو هزاره‌ی اول آن دوران، ما در جایی زندگی می‌کردیم که در متنی که به طور عمومی به عنوان کتاب مقدس شناخته می‌شود، توصیف شده است. کتاب مقدس توصیف می‌کند که چگونه یهودیان در این سرزمین زندگی می‌کردند، به آن وابسته بودند، با فاتحان جنگیدند، گاهی فتح شدند، اما در سرزمین خود ماندند.»

That continued for a very long time, until roughly the 6th or 7th century, after the birth of Christ. For roughly 2,000 years, we were conquered by the Romans, and we were conquered by the Byzantines. They did a lot of bad things to us, but they didn’t really exile us, contrary to what people think. Okay?

این وضعیت برای مدت بسیار طولانی ادامه داشت، تا حدود قرن ششم یا هفتم میلادی، بعد از تولد مسیح. حدود ۲۰۰۰ سال، روم‌ و سپس بیزانس‌ بر ما فاتح بودند. آن‌ها بدی های زیادی در حقمان کردند، اما برخلاف آنچه که تفکر رایج است، واقعاً ما را تبعید نکردند. خب؟

The loss of our land actually occurred when the Arab conquest took place in the 7th century. The Arabs burst out from Arabia and did something that no other conqueror — not the Romans, not the Byzantines, not the Greeks before them, not Alexander the Great, nobody did before. They actually started taking over the land of the Jewish farmer. They brought in military colonies that took over the land, and gradually, over the next two centuries, the Jews became a minority in our land. So, it is under the Arab conquest that the Jews lost their homeland. The Arabs were the colonials. The Jews were the natives dispossessed.

از دست رفتن سرزمین ما در واقع در قرن هفتم میلادی با فتح اعراب رخ داد. اعراب از عربستان به بیرون تاختند و آمدند کاری کردند که هیچ فاتح دیگری — نه رومی‌ها، نه بیزانسی‌ها، نه یونانی‌ها قبل از آن‌ها، نه اسکندر کبیر، و نه هیچ کس دیگری — پیش از آنان انجام نداده بود. آن‌ها عملا شروع به تصرف زمین های کشاورزان یهودی کردند. با خود مستعمره‌های نظامی آوردند که زمین‌ها را تصرف کرد و به تدریج طی دو قرن یهودیان در سرزمین خود تبدیل به اقلیت شدند. بنابراین، در تحت دوران فتح اعراب بود که یهودیان میهن خویش را از دست دادند. اعراب شدند مستعمره‌نشینان و یهودیان شدند بومیان بی‌خانمان.

Well, that happens in history. The Jews were dispossessed. We were flung to the far corners of the earth, suffered unimaginable suffering because we had no homeland, but we didn’t disappear, and we never gave up the dream of coming back to our ancestral homeland. So, generation after generation, Jews could be in Warsaw, they could be in Yemen, they could be in China, and they said, «Next year in Jerusalem.» We’ll come back next year in Jerusalem.

خب، این در تاریخ اتفاق می‌افتد. یهودیان بی‌خانمان و از سرزمین خود محروم شدند. ما به گوشه‌های دوردست جهان پرتاب شدیم و رنج‌های غیرقابل تصوری را متحمل شدیم، زیرا سرزمین مادری نداشتیم، اما محو نشدیم و هرگز از رویای بازگشت به سرزمین نیاکانمان دست نکشیدیم. پس، نسل به نسل، یهودیان چه در ورشو بودند، یا در یمن، یا در چین، همواره می‌گفتند: «سال آینده در اورشلیم.» ما سال آینده به اورشلیم بازخواهیم گشت.

That was made possible because the Arabs who had conquered the land basically left it barren. They never made it their own. It was a barren land, practically an empty land. And in the 19th century, the idea of coming back next year in Jerusalem became a reality. By the way, in part, because of Christian Zionist support for the idea of the great return. The Jews came back in the 19th century to the land of Israel.

این بازگشت بدینگونه ممکن شد که اعراب فاتح سرزمین ما اساساً آن را بی‌بار و برهوت رها کردند. آن‌ها هرگز این سرزمین را ازآن خود نکردند. سرزمینی بود لم یزرع، عملا سرزمینی خالی. و در قرن ۱۹، ایده‌ی بازگشت به اورشلیم در سال آینده به واقعیت تبدیل شد. که در ضمن، بخشی از آن مدیون به حمایت صهیونیست‌های مسیحی از ایده‌ی بازگشت بزرگ شد. یهودیان در قرن ۱۹م به سرزمین اسرائیل بازگشتند.

The result of this return was that we started building farms, factories, and places of employment. Arabs from nearby countries started immigrating, and they now became — they called themselves Palestinians. They reconstructed history and said they’ve been here for centuries. No, they haven’t! They weren’t there at all, and they didn’t have a national consciousness.

نتیجه‌ی این بازگشت این بود که ما شروع به ساختن مزارع، کارخانه‌ها و مکان‌های شغل و کار کردیم. اعراب از کشورهای همسایه شروع به مهاجرت کردند و آنوقت خود را فلسطینی نامیدند. بعد برداشتند تاریخ را بازسازی کردند و گفتند که قرن‌هاست اینجا بوده‌اند. نه، نبوده‌اند! اصلاً آنجا نبودند و فاقد یک ذهنیت یا آگاهی ملی بودند.

We came back, made it our land, and we said, «Okay, now we live together.» We decided to establish a state in 1948. That’s 75 years ago. And we said everybody can live here. The Arabs said, «There can’t be a Jewish state. You have no right to be here. It’s our land.»

ما بازگشتیم، آن سرزمین را از آن خود ساختیم و گفتیم: «بسیار خوب، حالا با هم زندگی می‌کنیم.» ما در سال ۱۹۴۸ تصمیم گرفتیم که یک کشور تأسیس کنیم. این ۷۵ سال پیش بود. و گفتیم که همه می‌توانند اینجا زندگی کنند. اما اعراب گفتند: «یک دولت یهودی نمی‌تواند وجود داشته باشد. شما هیچ حقی برای بودن در اینجا ندارید. اینجا سرزمین ماست.

It’s not your land! It’s been our land for 3,500 years. If you took over somebody’s apartment, knocked them out, dispossessed them, and they never gave up the claim — and they said, «It’s our claim» — and you left this barren dump, okay, and the families, the progeny of the people you kicked out, came back and rebuilt the house, you cannot come back and tell them, «You don’t belong here. We’re going to kick you out,» especially since you’re latecomers who’ve come to live in part of the house, which is what the so-called Palestinians are.

این سرزمین شما نیست! اینجا ۳۵۰۰ سال سرزمین ما بوده است. اگر شما بروید و به زور بر آپارتمان کسی مسلط شوید، صاحب آپارتمان را بیرون بیاندازید و بی‌خانمانش کنید، و او هرگز از حق خود دست نکشد و همواره بگوید: «این [آپارتمان] حق ماست» — و بعد ها شما بروید و آن را ویرانه رها کنید، و بعد خانواده‌ها، نسل‌های کسانی که شما از آنجا بیرونشان کردید، برگردند و خانه را بازسازی کنند، شما آنوقت نمی‌توانید برگردید و به آن‌ها بگویید: «شما حق ندارید اینجا باشید. ما شما را بیرون خواهیم کرد»، به‌ویژه اگر اینکه شما تازه‌واردانی هستید که همینک در بخشی از این خانه اطراق دارید. و این حکایتی‌ست که با این به اصطلاح فلسطینی‌ها داریم.

We say to them, «You can live here, we can live here, but it’s our land. It’s our state.» And the reason this conflict continues is because the Palestinians, who represent the colonial powers — the Arab conquest of the Middle East and beyond — they are saying, «You have no right to a Jewish state.» Well, we do!

ما به آن‌ها می‌گوییم: «شما می‌توانید اینجا زندگی کنید، ما می‌توانیم اینجا زندگی کنیم، اما این سرزمین ماست. این کشور ماست.» و دلیلی که این درگیری ادامه دارد این است که فلسطینی‌ها، که نماینده‌ی بازمانده‌ی قدرت استعماری فاتح عرب در خاورمیانه و فراتر از آن هستند، می‌گویند: «شما حق ندارید یک دولت یهودی داشته باشید.» ولی، خب، حقش را داریم!

If any people have any right to a state, if any people never gave up their dreams of returning to their ancestral home, if any people rebuilt their home from nothing — from barren, wasted land — it’s the Jewish people.

اگر قومی باشد که حق داشتن دولت خود را دارد و هرگز از رویای بازگشت به سرزمین نیاکانش دست نکشید و خانه‌اش را از هیچ ، یعنی از زمین بایر و ویران، بازسازی کرد، آن قوم، یهودیان‌ند.

To tell them, «You, who have suffered more than anyone else, who have never lost your dream of coming back and rebuilding your national life in your ancestral homeland, you have no right to be there, but the Arabs, who are trying to destroy you, they have that right,» that is a complete perversion of history and also a complete perversion of justice. The Jews belong to this land. This land belongs to the Jews.

[ حال می‌خواهید] به آن‌ها بگویید: «شما، که بیشتر از هر کس دیگری رنج برده‌اید، که هرگز رویای بازگشت و بازسازی زندگی ملی‌تان در سرزمین نیاکانتان را از دست نداده‌اید حق ندارید آنجا باشید، اما اعراب، که در تلاشند شما را نابود کنند، حق دارند»، این یک تحریف کامل تاریخ و همچنین یک تباهی کامل عدالت است. یهودیان متعلق به این سرزمین هستند. این سرزمین متعلق به یهودیان است.

The Palestinians are free to live here next to us, among us, but they’re not free to demand the dissolution of the Jewish state. That is not justice. That is injustice.

That’s the shortest lecture I can give you about Jewish history.

فلسطینی‌ها آزادند که در کنار و در میان ما زندگی کنند، اما حق ندارند خواستار برچیدن دولت یهودی شوند. این عدالت نیست. این ناعدالتی است.

این کوتاه‌ترین سخنرانی است که می‌توانم در مورد تاریخ یهود به شما ارائه دهم.

دسته‌ها:English, بازتاب ویژه, ترجمه

برچسب‌ها:art, Bibi, food, iran, Israel, Netanyahu, Palestine, politics, فلسطین, نتانیاهو, بی‌بی