سخنرانی رضاشاه دوم ایران در پذیرفتن جایزه سالانه «معمار صلح» بنیاد ریچارد نیکسون و ترجمه :
Distinguished guests, dear friends, and fellow advocates of freedom and peace, it is an honor to receive the Nixon Library’s Architect of Peace Award. I extend my heartfelt gratitude to the leadership of the Nixon Library, the Nixon Foundation, and all those who continue to preserve the legacy of a great statesman, President Richard Nixon.
This honor is especially meaningful, not only because of President Nixon’s towering contributions to global peace, but because of the deep personal connection between President Nixon and my family. Tonight, as we reflect on the legacy of peace and diplomacy, we also recognize that standing for what is right sometimes requires standing alone—something President Nixon understood better than most.
When we think of President Nixon’s legacy, we naturally recall his groundbreaking foreign policy, his bold decision to open relations with China, his efforts to ease tensions with the Soviet Union through détente, and his tireless work to secure peace in the aftermath of Vietnam. But President Nixon’s vision extended beyond the immediate concerns of his time. He saw the Middle East as a vital region, one that held the key to stability in an increasingly interconnected world. It was President Nixon who best understood the vital role Iran played in securing peace and security in that region. Iran, under my late father’s leadership, stood as a pillar of stability in the Middle East. My father, the late Shah, worked tirelessly to build a modern, progressive Iran—a nation where economic growth, education, and development could flourish.
Throughout those years, President Nixon stood as a trusted ally and a steadfast friend of Iran. He recognized, long before many others, the importance of a strong, peaceful Iran in safeguarding the Middle East. But tonight, I wish to reflect on something much more personal. For me, President Nixon’s legacy is not just one of foreign policy, but one of friendship and loyalty in the truest sense of those words.
Many of you know the difficult history of my family. When my father was forced into exile, the world was quick to turn its back. Those who once relied on his leadership, vision, and even patronage found it easier to abandon him at his moment of need. Yet, amidst this desertion, one man remained—that man was President Nixon. When my father passed away in 1980, President Nixon did not hesitate to travel to Egypt for his funeral. In doing so, he joined President Anwar Sadat as one of the only two world leaders of significant global stature to attend. Despite the shifting political winds, despite the ease with which so many others had turned away, President Nixon chose to stand by his friend. In doing so, he stood by the people of Iran. It was not a decision based on political expediency; it was a decision rooted in integrity and conviction.
President Nixon knew what so many others chose to forget—that true friendship is not about convenience; not performatively, but instinctively. He knew that standing on the right side of history meant doing so even when it is not popular. Today, as I reflect on those difficult years, while I feel immense personal affection and appreciation for President Sadat and President Nixon, I feel no bitterness toward those other world leaders who abandoned my father and my nation. Indeed, I do not think much about them at all. For me, the greatest recognition does not come from the actions of world leaders or political figures; it comes from the people of Iran themselves.
Today, in the streets of Iran, people chant the name of my father. They remember him not simply as a leader of a bygone era, but as a symbol of sovereignty, progress, pride, and service to the nation. Despite the decades that have passed, his memory is alive in the hearts of Iranians. His greatest vindication comes not from the actions of governments, but from the voices of ordinary people who honor his legacy.
I spoke of President Nixon standing alone. Often, those fighting for Iran’s liberation did so alone, and against the pressures of the global media and establishment. Even today, those pressures continue. But today, things have changed, because those ordinary people who honor my father’s name do so not just out of nostalgia. Those ordinary people, millions of them across my country, are extraordinarily brave. They are not just hoping for the better future my father believed they deserve; they are fighting for it.
I was often told that I would not get far in my campaign for my country because I did not have the apparatus of states, certainly not the proper funding, and no army. But now, I have such an army: my extraordinarily brave compatriots. Having once worn my nation’s uniform, there is no one I stand more proudly side by side with than the people of Iran today, and I will stand with them until victory.
And so, as I accept this award tonight, I do so not just for myself. This honor belongs to the people of Iran. They are the true architects of peace. For decades, they have endured unimaginable suffering under a brutal regime that has sought to extinguish their hopes and dreams. Yet, despite everything, they continue to rise. They continue to fight for the realization of our great civilization. Their sacrifices are too often ignored on the world stage, but tonight, through this recognition, the Nixon Library is shining a light on their courage and resilience. Just as President Nixon once stood with my father, the Nixon Library now stands with the Iranian people, choosing not to follow the easy or popular path, but to stand on the side of truth and justice.
For over four decades, the people of Iran have been engaged in a struggle for their most basic human rights. They have faced persecution, imprisonment, torture, and death—all for daring to demand what should be guaranteed to all: the right to live in peace, to express their beliefs freely, and to choose their leaders without fear. From the student movement of 1999 and the regime’s deadly attack on the Tehran University students› dormitory, to the protests of 2009, where millions took to the streets in the name of freedom, to the freedom fighters of November 2019, to the brave youth of today who risk everything by defying the regime’s oppressive laws, these are the true architects of peace. Their struggle is not for power or for conquest; it is for the simple, yet profound, right to live in dignity.
Yet, we stand at a dangerous juncture. The winds of war are blowing across our region. But let us be clear: this is not the war of the Iranian people. This is the war of a dictator, Ali Khamenei, who thrives on division and conflict. The Iranian people do not seek war. They seek peace, security, and a future free from tyranny. They are fighting for that future. Theirs is not just a quest to free Iran, but to free the Middle East, Arabs, and Israelis from the terror of the Islamic Republic.
It is because of them, my dear compatriots, that I have stayed in this fight. I seek nothing for myself, only to serve them. So, as long as I live, I will continue my lifelong mission to free Iran from this oppressive regime. I will do everything in my power to ensure that the future of Iran is one of peace, democracy, and justice. We are on the cusp of change, and I remain committed to doing my duty to my country and my people. I will work tirelessly to oversee and ensure that Iran undergoes a peaceful and secure transition to a secular democracy, one where every citizen can be as an equal, free from any form of discrimination.
In this mission, I draw inspiration from the great leaders of my youth—my own father, President Sadat, and President Nixon. These men understood that peace is not simply the absence of war, but the presence of justice, dignity, and freedom. They were architects of a better world, and it is their legacy that I seek to carry forward.
President Nixon’s vision for a peaceful and secure Middle East remains as relevant today as it was during his presidency. His boldness in pursuing peace, his willingness to challenge the status quo, and his unshakable belief in freedom continue to inspire me. As I accept this award, I do so with not hope, but belief that we are nearing the day when the Iranian people will once again take their rightful place in the world—a free, democratic, and peaceful Iran.
This is the future we seek; this is the future we will achieve. Thank you again for this profound honor. I accept it in memory of all those Iranians who have lost their lives in the battle to reclaim Iran. As President Nixon’s epitaph says, «The greatest honor history can bestow is the title of Peacemaker.» Tonight, you have honored the memories of my fallen compatriots.
ترجمه از چتجیپیتی با نظارت بر صحت توسط پیالهچی:
میهمانان گرامی، دوستان عزیز و حامیان آزادی و صلح، دریافت جایزه «معمار صلح» کتابخانه نیکسون برای من افتخار بزرگی است. از رهبری کتابخانه نیکسون، بنیاد نیکسون و همه کسانی که به حفظ میراث یک دولتمرد بزرگ، رئیسجمهور ریچارد نیکسون، ادامه میدهند، صمیمانه تشکر میکنم.
این افتخار بهویژه برای من معنای زیادی دارد، نه فقط بهخاطر مشارکتهای عظیم رئیسجمهور نیکسون در صلح جهانی، بلکه بهخاطر ارتباط عمیق شخصی بین رئیسجمهور نیکسون و خانواده من. امشب، در حالی که به میراث صلح و دیپلماسی میاندیشیم، باید بپذیریم که ایستادگی برای حق گاهی نیازمند تنها ایستادن است—چیزی که رئیسجمهور نیکسون بهتر از بسیاری دیگر آن را درک کرده بود.
هنگامی که به میراث رئیسجمهور نیکسون فکر میکنیم، طبیعتا سیاست خارجی پیشگامانه او را به یاد میآوریم؛ تصمیم جسورانهاش برای برقراری روابط با چین، تلاشهایش برای کاهش تنشها با اتحاد جماهیر شوروی از طریق دتانت و کار خستگیناپذیرش برای تأمین صلح پس از جنگ ویتنام. اما دیدگاه رئیسجمهور نیکسون فراتر از نگرانیهای فوری زمان خودش بود. او خاورمیانه را بهعنوان یک منطقه حیاتی میدید که کلید ثبات در دنیای بههم پیوسته امروزی را در اختیار داشت. این رئیسجمهور نیکسون بود که نقش حیاتی ایران را در تأمین صلح و امنیت در آن منطقه بهخوبی درک کرد. ایران، تحت رهبری پدر مرحومم، بهعنوان ستون ثبات در خاورمیانه ایستاده بود. پدرم، شاه فقید، بهسختی کار میکرد تا ایران مدرن و پیشرفتهای بسازد—کشوری که در آن رشد اقتصادی، آموزش و توسعه شکوفا شود.
در طول آن سالها، رئیسجمهور نیکسون بهعنوان یک متحد مورد اعتماد و دوستی استوار در کنار ایران ایستاد. او، بسیار پیشتر از بسیاری دیگر، اهمیت یک ایران قدرتمند و صلحآمیز را در حفظ امنیت خاورمیانه بهخوبی درک کرد. اما امشب، میخواهم به چیزی بسیار شخصیتر اشاره کنم. برای من، میراث رئیسجمهور نیکسون تنها در سیاست خارجی خلاصه نمیشود، بلکه در دوستی و وفاداری واقعی معنی پیدا میکند.
بسیاری از شما از تاریخ دشوار خانواده من آگاه هستید. هنگامی که پدرم مجبور به تبعید شد، دنیا سریعاً از او روی برگرداند. کسانی که زمانی به رهبری، دیدگاه و حتی حمایتهای او متکی بودند، در لحظه نیاز، ترک او را آسانتر یافتند. بااینحال، در میان این ترک و انزوا، یک نفر باقی ماند—و آن فرد رئیسجمهور نیکسون بود. وقتی پدرم در سال ۱۹۸۰ درگذشت، رئیسجمهور نیکسون بدون تردید به مصر سفر کرد تا در مراسم تشییع جنازه او شرکت کند. در این کار، او در کنار رئیسجمهور انور سادات بهعنوان یکی از تنها دو رهبر جهانی با اعتبار قابلتوجه که در مراسم حضور یافت، ایستاد. با وجود تغییرات سیاسی و سهولتی که بسیاری دیگر با آن روی برگرداندند، رئیسجمهور نیکسون تصمیم گرفت در کنار دوست خود بایستد. با این کار، او در کنار مردم ایران ایستاد. این تصمیمی نبود که بر اساس مصلحت سیاسی اتخاذ شده باشد؛ بلکه تصمیمی بود ریشهدار در درستی و اعتقاد.
رئیسجمهور نیکسون چیزی را میدانست که بسیاری دیگر انتخاب کردند فراموش کنند—اینکه دوستی واقعی درباره راحتی نیست؛ نه بهصورت نمایشی، بلکه بهصورت غریزی. او میدانست که ایستادن در سمت درست تاریخ، یعنی انجام این کار حتی زمانی که محبوبیت ندارد. امروز، وقتی به آن سالهای سخت فکر میکنم، در حالی که احساس محبت و قدردانی عمیقی نسبت به رئیسجمهور سادات و رئیسجمهور نیکسون دارم، هیچگونه کینهای نسبت به رهبران دیگر جهان که پدرم و کشورم را رها کردند، ندارم. در واقع، من اصلاً به آنها زیاد فکر نمیکنم. برای من، بزرگترین تقدیر نه از اعمال رهبران جهانی یا شخصیتهای سیاسی، بلکه از سوی مردم ایران است.
امروز، در خیابانهای ایران، مردم نام پدرم را فریاد میزنند. آنها او را نه فقط بهعنوان رهبری از یک دوران گذشته، بلکه بهعنوان نماد حاکمیت، پیشرفت، افتخار و خدمت به میهن به یاد میآورند. با وجود دهههایی که گذشته است، خاطره او در دلهای ایرانیان زنده است. بزرگترین تأیید او نه از اعمال دولتها، بلکه از صدای مردم عادی است که میراث او را گرامی میدارند.
من از ایستادگی رئیسجمهور نیکسون بهتنهایی صحبت کردم. اغلب کسانی که برای آزادی ایران مبارزه میکردند، این کار را بهتنهایی و در برابر فشارهای رسانههای جهانی و ساختار قدرت انجام دادند. حتی امروز هم این فشارها ادامه دارد. اما امروز، شرایط تغییر کرده است، زیرا این مردم عادی که نام پدرم را گرامی میدارند، این کار را نه فقط از روی نوستالژی انجام میدهند. این مردم عادی، میلیونها نفر در سراسر کشورم، بهطور فوقالعادهای شجاع هستند. آنها فقط امیدوار به آیندهای بهتر که پدرم باور داشت سزاوارش هستند، نیستند؛ آنها برای آن مبارزه میکنند.
اغلب به من گفته میشد که در مبارزهام برای کشورم بهجایی نخواهم رسید، زیرا نه دستگاه دولتی، نه بودجه مناسب و نه ارتشی در اختیار دارم. اما اکنون، من چنین ارتشی دارم: هموطنان فوقالعاده شجاع خودم. من که زمانی یونیفرم کشورم را به تن داشتم، اکنون هیچکس را برای ایستادن در کنار خود، بیش از مردم ایران امروز، با افتخار همراه نمیبینم و تا پیروزی در کنارشان خواهم ماند.
بنابراین، امشب که این جایزه را میپذیرم، نه تنها برای خودم بلکه برای مردم ایران این افتخار را قبول میکنم. این افتخار به مردم ایران تعلق دارد. آنها معماران واقعی صلح هستند. برای دههها، آنها رنج غیرقابل تصور را تحت رژیمی ظالمانه که سعی در خاموش کردن امیدها و آرزوهایشان داشته، تحمل کردهاند. با این حال، علیرغم همه چیز، آنها همچنان به پا میخیزند. آنها به مبارزه برای تحقق تمدن بزرگ ما ادامه میدهند. فداکاریهای آنها اغلب در صحنه جهانی نادیده گرفته میشود، اما امشب، از طریق این تقدیر، کتابخانه نیکسون به شجاعت و استقامت آنها نور میتاباند. همانطور که رئیسجمهور نیکسون زمانی در کنار پدرم ایستاد، اکنون کتابخانه نیکسون در کنار مردم ایران ایستاده و راه آسان یا محبوب را انتخاب نکرده، بلکه در کنار حقیقت و عدالت قرار گرفته است.
بیش از چهار دهه است که مردم ایران در تلاش برای به دست آوردن ابتداییترین حقوق انسانی خود بودهاند. آنها با آزار و اذیت، زندان، شکنجه و مرگ روبهرو شدهاند—همه به دلیل جرات تقاضای آنچه باید برای همه تضمینشده باشد: حق زندگی در صلح، بیان آزادانه عقاید خود و انتخاب رهبرانشان بدون ترس. از جنبش دانشجویی ۱۹۹۹ و حمله مرگبار رژیم به خوابگاههای دانشجویی دانشگاه تهران، تا اعتراضات ۲۰۰۹ که میلیونها نفر به نام آزادی به خیابانها آمدند، تا مبارزان آزادیخواه نوامبر ۲۰۱۹، و تا جوانان شجاع امروز که با نادیده گرفتن قوانین سرکوبگر رژیم، همه چیز را به خطر میاندازند، اینها معماران واقعی صلح هستند. مبارزه آنها برای قدرت یا فتح نیست؛ بلکه برای حق ساده، اما عمیق زندگی با کرامت است.
با این حال، ما در یک نقطه خطرناک قرار داریم. بادهای جنگ در منطقه ما در حال وزیدن است. اما بگذارید روشن کنیم: این جنگ مردم ایران نیست. این جنگ یک دیکتاتور، علی خامنهای است که از تفرقه و درگیری سود میبرد. مردم ایران جنگ نمیخواهند. آنها صلح، امنیت و آیندهای عاری از استبداد میخواهند. آنها برای آن آینده مبارزه میکنند. هدف آنها نه تنها آزادسازی ایران، بلکه آزادسازی خاورمیانه، عربها و اسرائیلیها از ترور جمهوری اسلامی است.
به خاطر آنهاست، هممیهنان عزیزم، که من در این مبارزه ماندهام. من هیچچیز برای خود نمیخواهم، تنها برای خدمت به آنها اینجا هستم. بنابراین، تا زمانی که زندهام، به مأموریت مادامالعمر خود برای آزادسازی ایران از این رژیم سرکوبگر ادامه خواهم داد. من هر کاری که در توان دارم انجام خواهم داد تا اطمینان حاصل کنم که آینده ایران، آیندهای از صلح، دموکراسی و عدالت باشد. ما در آستانه تغییر هستیم و من همچنان به انجام وظیفهام نسبت به کشور و مردمم پایبند خواهم ماند. من بیوقفه تلاش خواهم کرد تا اطمینان حاصل شود که ایران بهطور مسالمتآمیز و امن به یک دموکراسی سکولار گذر کند، جایی که هر شهروند بتواند بهعنوان یک انسان برابر، بدون هیچگونه تبعیضی زندگی کند.
در این مأموریت، از رهبران بزرگی که در دوران جوانیام از آنها الهام گرفتم—پدرم، رئیسجمهور سادات، و رئیسجمهور نیکسون—الهام میگیرم. این مردان درک میکردند که صلح صرفاً نبود جنگ نیست، بلکه حضور عدالت، کرامت و آزادی است. آنها معماران دنیای بهتری بودند و میراث آنهاست که من در پی پیشبرد آن هستم.
چشمانداز رئیسجمهور نیکسون برای یک خاورمیانه صلحآمیز و امن، امروز نیز به همان اندازه که در زمان ریاستجمهوری او اهمیت داشت، اهمیت دارد. جسارت او در پیگیری صلح، تمایلش به به چالش کشیدن وضعیت موجود، و باور تزلزلناپذیرش به آزادی همچنان برای من الهامبخش است. زمانی که این جایزه را میپذیرم، این کار را نه با امید، بلکه با باور به اینکه ما به روزی نزدیک میشویم که مردم ایران بار دیگر جایگاه شایسته خود را در جهان به دست خواهند آورد—یک ایران آزاد، دموکراتیک و صلحآمیز.
این آیندهای است که ما به دنبال آن هستیم؛ این آیندهای است که به آن دست خواهیم یافت. بار دیگر از شما برای این افتخار بزرگ تشکر میکنم. من این جایزه را به یاد همه ایرانیانی که در نبرد برای بازپسگیری ایران جان خود را از دست دادهاند، میپذیرم. همانطور که بر روی سنگ قبر رئیسجمهور نیکسون نوشته شده است: «بزرگترین افتخاری که تاریخ میتواند اعطا کند، عنوان صلحآفرین است.» امشب، شما خاطره هممیهنان از دست رفته مرا گرامی داشتهاید.
دستهها:English, بازتاب ویژه, ترجمه
تاریخ بسیار فشرده قوم یهود و اسرائیل به نقل از نخست وزیر آن کشور 
مارجوری تیلور گرین در باره هانتر بایدن ۱۳ دسامبر ۲۰۲۳ 
پوگروم ۷ اکتبر – نفتالی بِنِت 
دانه پاشی با پهپاد گلوبال هاوک! – سرهنگ مک گرگور 
پیالهچی piyalechi.com 
بیان دیدگاه