دوستان،
نوش…

حالا به بلندگو شده که ملاتاریا اقدام جنگی کرده!
حرفی نیست و بر منکرش لعنت.
ولی به قول پارسایان دچار خطای باصره‌ی تاکتیکی نشوید!!
اکت آف وار یا همان اقدام و مترادف با اعلان جنگ،
با شلیک ویدیوی شده‌ی یک فشفشه‌ی سایز ملاتاریایی در شبی تاریک از ناکجاآباد یمن فلکزده ها به سوی دیار خانه‌ی خدا به اقدام نیامد.
آن ویدیو برای پمپرپوشهای دیروز است که امروز گردانندگی روزمره چرخ دنیا را به دست دارند…
ما نسل پیرتر اقدام جنگی را در روز روشن با بالارفتن بوزینه ها از دیوار ملک و خانه‌ی آمریکایی ها در تهران دیدیم،
و هم دیدیم با حیرت دوران،
که چگونه نه کارتر نه ریگان نه کلینتون نه هردو بوش نه اوباما، هیچکدامشان،
هیچ واکنش غیرتمندانه‌ای نشان ندادند به زخمهایی که در اعتبار، اقتدار، و تلفات جان انسانی در قریب به چهل سال از ملاتاریا با
گروگانگیری، انجام ترور در خاک آمریکا (بروید از شاهزاده‌ای که آمریکای گلوبالیستها گفت خودکشی کرد با خالی کردن هردو لوله‌ی تفنگ به سرش، که برای انجامش باید یک ماشه بعد از دیگری را فشرد، بپرسید!!) و کشتن سربازانش از بیروت تا فلوجه و هر جا که توانستند، خوردند…
چرا ۴۰ سال همان «غول زخمی» که بعد از پِرل هاربور دو شهر دشمنش را در اقدام جنگی با همه‌ی ساکنینش جزغاله کرد،
نشست و از مشتی متحجرسال پس از سال و ۴۰ سال آزگار زخم پس از زخم خورد؟!…
هر که برای خود جوابی شنیدنی برای آن سوال دارد حتما…
ولی دور از حیطه‌‌ی تصور پیاله چرا باشد که،
پختن آشی برای درمان مرض اسلام مریضان متوهم،
چهل سال شاید لازم بوده که به طول کشد؟…

نوش…

دسته‌ها:نوش نگارش