پس از گذشت یک هفته، یک حقیقتی هست که باید آن را پرسان شد و پاس داشت،
که قلم بشکند و پیاله له شود، اگر شایان قلم شود جز پاس حقیقت:

من شاهدم که عمو مانوک را، بی خبر و بدون خداحافظی گفتن و رفتن دوستان،
همیشه به فغان آورده…

پس: جریان چیست با ساکت و ناپدید شدن ناگهانی عمو مانوک، آنهم هنگامی که با بالاترین مومنتوم داشت بهترین حرف هایش را میزد؟؟!…

عمو مانوکی که حتی یک پیام و مسج را از هزاران هزار طرفدارانش بی جواب نمی‌تواند بگذارد، حالا یک دفعه چگونه انقدر «دچار کسالت شده» که دو سه خط از خودش نمی تواند برای دوست دارانش که دارد در فیس بوک شمارش به ۳۶ هزار می‌رسد بنویسد و کسب کند کارمای خوب رفع دلنگرانی دوستدارانش را و بعد آسوده به «استراحت و کسب بهبودی به تجویز دکتر» بپردازد؟!…

بروید و به دیگری گنجشک رنگ کنید و جای قناری بفروشید!

آیا دارید مسخره می کنید ما را؟!…

اگر خدای ناخواسته کسانی خواسته‌اند که بزور صدای کودک موی سپید را خاموش کنند، بدانند که سوای ارتکاب جرم در آمریکا، بس هدر داده اند وقت و تلاش خود را…

آقای خدابخشیان حرف خودش را زده و صدایش را همه شنیده و نهضت نواندیشی و رنسانس ایرانی آغازیده.

ای هرآن که او را خاموش می‌خواهید،

بدانید که دیر بیدار شده و جنبیده‌اید. او کار خودش را کرد و صدای یک دست پرنوایش را همه شنیدند، ای بی‌خبران ناشنوا و نابینا…

That ship has long sailed

زنده باد پس عمو مانوک، رنسانس ایرانی، و نسل شیک پاسارگادی ایران که آن را نهادینه خواهد کرد…

عمو مانوک تا هست دستش صدا خواهد داشت، و طنینش در کوی رنسانس ایرانی به گوش و دل ها خواهد نشست.

باشد که «آی لاو یو» او را دوباره شنوا باشیم.

نوش…

دسته‌ها:نوش نگارش