ای عزیزی که عزیزت رفت،
پشت پنجره‌ی خیس شب،
خود را تنها نبین…

وقتی عزیزی از دست رس و دید رس خاکی مان خارج می‌شود،
البته که ضمیر خاکی مان پدرش در می‌آید، چون در تفکر و هم در ناخودآگاه،
با رفتن عزیز رفته خود را بسیار تنهاتر می‌بیند.

از اولش خود را تنها می‌دیده، و حالا خود را تنهای تنهاتر می‌بیند،
و البته زمان می‌گذرد هر چه به شمار این عزیزان رفته افزوده تر می‌شود، به عمق واویلا نیز او بیشتر فرو می‌رود…
و عمق سیاه تنهایی را بیشتر و بیشتر حس می‌کند…
و در انتها به جایی می‌تواندرسد که اگر جنون خلاصش نکند،
مشتی قرص تمامش خواهد کرد تا ببیند چگونه جانش می‌رود…

بدبختی ما، همان از گناه و اشتباه اول ماست که شروع می‌شود…
همانی که اینجا مسیحی ها بهش می‌گویند اوُریجینال سین.

ولی دریغا اگر یک پیمانه صاف و بی دُرد از روشنگری آن، در این بازار مکاره گیر پیاله‌ای آید… همه‌اش آشفتگی درهم‌تنیدگیست..، والاه…

لاکن خدا دید که بمانیم، تا خودمان در پیاله ببینیم:

ورژن پیاله‌پرینت بایبِل می‌گوید بعد از اینکه خدا به آدم گفت ببین گودوخ!… توی بهشت آزادی از هرچی خواستی بخوری، ولی از آن درخت معرفت نخور که ظرفیتش را نداری و به خودم قسم که کار دست خودت خواهی داد اگر بخوری، اوکی؟!…

لاجرم او رفت و سیر خورد و یک آروغ هم رویش زد و به فکر فرو رفت که حالا چی؟… ولی هیچی به فکرش نیامد…

حالا چه از سیب بود یا گندم بود و تقصیرش به گردن حوا و فریبش بود یا نبود، مطرح نیست…

پدیدار شدن توانایی فکر و صاحب شدن عقل در ریشه‌ی اجداد میمون تیره ما پستانداران بر روی کره زمین، زمینی که پر از خطر است و زندگی در آن توام است با مشاهده مدام مرگ همنوعانمان، ما را بلافاصله و در سطح دگم متعاقد به این شبهه کرد که در این زمین و در این کهکشان تنهاییم…

حتی روشنفکر هم شدیم در تفکرش و با آهی در درون گفتیم که تنها به این دنیا می‌آییم و در وسط جمع هم گر نیک بنگریم تنهاییم، و تنها از این دنیا می‌رویم…

از ترس مرگ فراموش کردیم که همه مان نور یزدان یکتا را ست که تابان و بازتابانیم… که ما در حقیقتِ وجودی و حتی در پایین ترین سطح ساختاری، خود خداییم… از «ذره خدا» که بالاخره در بزرگترین شتاب دهنده‌ی جهان در اروپا کشفش کردند بگیر و برو بالا… یک گوهر و در جلال درخشش بی‌نهایت جلوه‌ایم در خدایی و خدآوندیمان… نمایش یک بحر در شمار بی نهایت موج پس از موج… موج در موج…

یا به عبارتی، کلاه تنهایی را با ماشالاه کمک «عقل»ی که خدا بهمان داد برای خودمان در خیاط خانه ذهنمان بریدیم و دوختیم و آراستیم و پوشیدیم و جلوی آینه‌ اوهاممان رفتیم و به تصویرمان در آن بالیدیم و گفتیم بفرما این منم!… منِ من!!… ببین تنهایی من چه منم!!!…

اینجور نیست بخدا؟!

من نه منم، نه من منم، رومی گفت…

به خود آ

به خود آ، و به یاد بیاور که توِ تو، آن کالبد خاکی که از مام زیبای زمین عاریه داری نیستی…

تو حتی ضمیر و انبوه افکارت که هویت خود ساخته و یا دیگران پرداخته و رویکرد خسته‌ و مایوست به زندگی را تشکیل می‌دهند هم نیستی…

توی حقیقی، نه حقوقی، همان خود نور خدآوندی هستی، همان فر ایزدی…

به سان موجی دیگر از بحر خدا، تو داری برای دمی با خیز و خروش و صعود و فرودت جلوه خدایی می‌کنی بخدا…

برای افشای فقط همین حقیقت است که منصور حلاج و عیسی‌ نصرانی و دیگران سر و جان باختند،

و رومی و حافظ و دیگرانِ دیگر بدان ایما و اشاره با شعر و به اسرار پرداختند…

فر ایزدی است که روشنایی زندگی و وجود را در عالم افروخته و همه ما و همه چیز از محصولاتش شده…

سَوا از ایگوُ یا تفکر و ذهنیتت، وجود ایزدیت است که باید آن را دریابی…

ولی چگونه؟!!…

باید که جمله جان شوی تا لایق جانان شوی، رومی افشا کرد …

همیشه می‌خواستی بدانی دلیل وجودت چیست؟!…

حالا جوابش را داری:

تو هستی تا در کالبد زمینی‌ات به خود آیی.
تا دلت زنده شود به عشق خدایی،
تا چنان نوشته شود در جریده‌ی ابدی نور،
صفحه دیگری از داستان خدایی/خودآیی تو،
در خود خاکی تو…

یا در این تناسخ آن خواهد شد و از بند سمساره خواهی شد رها،
یا در تناسخی دیگر.
هیچ عجله‌ای نیست…
زمان یک مفهوم زمینی‌‌ست…
و دریا همچنان موج خواهد سخت، چنانکه همیشه ساخته…

تو آن موجی که نمی‌دانی خود دریایی… از گمشدگان لب دریا آخر چه می‌طلبی ای گوهری که همینک از صدف کون و مکان بیرون و به غایت به جلوه و درخشانی؟ حافظ از تو پرسیده…

برو یک جایی ساکت بنشین، بقیه‌ی اشک هایت راهم بریز. آنقدر که خشک شود و پاک شوی…

غسل در اشک زدم کاهل طریقت گویند، پاک شو اول و پس دیده بر آن پاک انداز، خواجه همچنان گفت…

و پس کلاه ‹تنهایی› را که اجداد میمونمان به محض یافتن تعقل به سر خود و ما گذاشتند را بردار و بگذار کنار، و به خود آ …

به دان که تنهایی و گسستگی عملا وجود ندارد، همه چیز به هم پیوسته است از یک گوهر است و به گونه‌ای همه‌مان به یک منشا، یک وای‌فای ایزدی متصلیم

این همان حقیقتی است که پیامبر پس از پیامبر واقعی، نه شارلاتان های قالتاق پایین تنه‌ای، سعی کردند افشا کنند و بفهمانند که رستگاری آخر در تسلیم شدن به همان حقیقت ذات وجودی خداوندی است و اسلام واقعی یعنی همان!…

پس قلم بردار و حقیقت خود را بنویس… تا فعلا لاجرم، از این احساس تنهایی که برایت زندگی را سخت و تلخ کرده بیرون آیی…

تسلیم شو به حقیقتِ «اناالحقِ» منصور، که اسلام واقعی همان است ای مسلمان بخدا…

نوش…

دسته‌ها:نوش نگارش