دوستان، نوش…
بوزینه زاده هایی مکان مقدس و تاریخی میراث ایرانیان یهودی را گویا به آتش کشانده‌اند. به آن و مطالبی دیگر در این لایو می‌پردازیم.
About Piyalechi and Piyalechi.com
Piyalechi.com’s owner is a man who is proud and grateful to be an American citizen.He immensely enjoys and appreciates his knowledge of the fact that he has the right to exercise his freedom of expression through this media and any other, guaranteed and protected by the First Amendment of the Constitution of the great and blessed United States of America.
He intends to take such liberty to maximum benefit and personal pleasure within the limits defined by what his knowledge is of relevant laws and ordinances applicable to him per his geographical location in the U.S., and certainly within the boundaries a reasonable person would appreciate and thus respect and as such characterize in common human decency and accepted norms of a civilized person’s benevolent behavior.
He will engage expression by sharing his thoughts and intellectual reflections on various subjects and matters of his interest at any time, in this legally acquired and utilized media venue named “Piyalechi.com.”
Moreover, Piyalechi hereby emphatically states his commitment in his craft to abiding by what reasonable persons would define as reason, kindness, compassion, and all that’s conducive to a positive and harmonious existence and playing in a level field in human terms, in our planet.
Please use my email below to communicate any rant or rave, concern, problem, or suggestion you may have associated with this site and/or its content. You can also use it to offer me a job.
In regards to copy rights issues, if there should ever be any:
Keeping in mind that this site is evidently not a for profit venue, I, totally aim to keep my Karma clear by adherence to «fair use.»
If you think that your right to your intellectual property is being infringed upon in any way in piyalechi.com, please inform me via the email address below, and I will take immediate action to mitigate the issue and keep my Karma straight with you.
I, who write as the «Piyalechi» for this site, would be most honored to consider any request for help or cooperation.
I am a veteran not just in language translation, interpretation, editing, and content production.
Piyalechi would see it as his dream come true if he finds himself serving at the U.S. Department of State, in the White House public affairs or Press Team, at the Broadcasting Board of Governors, or at any media venue whose mission statement is written to ultimately be the instrument to safeguard the values and further the interests of the United States of America.
If I can be of any help, please don’t hesitate to contact me.
I’d be honored to be contacted here:
piyalechi@gmail.com
Or, through any comment box in this blog, which you can specify not to be published.
Thank you.
سلامی گرم به پیاله‌چی
آقا 2 حالت داره:
یا اینکه شما نظر کرده هستی یا نظر باز؟ کدومش هست؟
یه چیزی توی اون 15 دقیقه اول لایو گفتی که (چون موضوع خیلی حساس هست من دقیقا اینجا بهش اشاره نمیکنم ولی اطمینان دارم که اهل نظرماجرا رو گرفتند) … یک بخش بزرگی از هویت گم شده ما ایرانی ها محسوب میشه ، هویتی که به عمد لا به لای خطوط گمش کردند تا ما ز خود بیگانه باشیم ، حتی اگر با استعداد هستیم اما توانایی بلفعل کردن استعداد هامون رو نداشته باشیم ، چون اصلا هویتی برای ما باقی نگذاشتند تا ما ابعادش رو کشف کنیم …
هویت ما رو در طول تعریف کردند ، باید در طول فقط زندگی کنیم و باید دائما منتظر باشیم ببینیم آیا کی (چه وقت) بیاید ؟ شاید این جمعه بیاید؟؟؟
حالا شاید متوجه بشید که چرا اینقدر در صف های مختلف مردم بی چاره منتظر ایستاده اند … چون در ذهنشان این نرم افزار ویروسی تک بعدی (تک چشمی) نقش بسته … غافل از اینکه اگر طولی وجود داره پس عرضی هم هست که ما میتونیم در آن سیر کنیم ( دیدگاه فرا کل نگری ) ، اگر کمیتی هست پس کیفیتی هم هست که اون رو مورد ارزیابی قرار بده.
ما موجودی بین نا بین این دو بعد هستیم ( بعد کمی و بعد کیفی ) ، الان شاید متوجه بشید که تمامی برنامه ریزی اکثر ما ایرانی ها بر روی بعد کمیست … همش دنبال سود هستیم ، می خواهیم ازدواج کنیم کمی ازدواج میکنیم بعد گذشت مدتی چون این بعد تاریخ انقضا داره دل زده میشیم و طلاق میگیریم ، میخواهیم معاشرت کنیم کمی معاشرت میکنیم ، میخواهیم حرف بزنیم کمی حرف میزنیم به قول عمو مانوک وزن نداریم … بی وزن شدیم ، چون سر تا پا کمی هستیم … پوچ و تو خالی
آیا این خود ما نیستیم که این دجالان سبز رو بر روی سر خودمون نگه داشتیم؟ به نظر شما باید چه کرد؟
به قول برنامه نویسان ، باید رفت در سورس کد (source code) بینش (محل پردازش نگرش) و دقیقا همونجاست که باید در کنار هر کد کمی یک کد کیفی هم در لابلای خطوط پیست (paste) کنیم و اون وقته که هیولای سبز رنگ ، در نظر ما رنگش میپره و تبدیل میشه به یک موش بوگندوی فراری و این همون پارادایم شیفتی هست که عمومانوک همیشه ازش یاد میکرد.
تغییر… میدونید از چی میترسم؟
بدون شک تغییر در راه هست ، میدونید … تغییر مثل مرگ میمونه ، به زور به خوردمون میدن … اما چه بهتر که اول پارادایم شیفت ذهنی کنیم ، خوب هم دردش کمتره و هم هزینه ای نخواهد داشت و دیگر جاودانه باقی خواهد ماند نه تنها برای ما بلکه برای نسل های آینده ، وگرنه به سرنوشت ملت روسیه دچار خواهیم شد ، دیوی رفت دیوانه ای آمد پدید.
بالاخره وقتی همه ساکت هستند یکی باید جار بزنه.
Love u
من هی می‌گویم شایان قلم چیست، جز پاس حقیقت؟…
آفرین بر تو جارچی عزیزم که یادآورم شدی:
حقیقت را فقط پاس داشتن فقط نیمی از ماجراست، لاکن باید نیز از مناره ها و از روی بام ها با صوت جلی آن را جار زد!
نوشانوش…
🍷🍷