دوستان،

انگاری که شاهد من همیشه آمده، چه از غیب چه از حاضر! نوش!!…

حکایت اینکه دوست یهودی روسیه زاده‌ای دارم، نوش…، که روزی بهم اذعان داشت به این لحن که بابا همه مون، یعنی کل نفس کشان روی کره زمینمون، نژادا یهودی هستیم…

آنچه که او گفت اصلا بهم عجیب نیامد گرچه لختی تامل کردم.

لاکن، الان کارمایش پدیدار شد که بهش رودستی‌ای رو بزنم که اونروز نزدم و بگم که اصلا همه‌مون ایرانی هستیم والاه!

و قشنگ هم تحویلش دهم این که آن پسرعمو دختر عموهایمان که خود را «یهودی» می‌خوانند، نیستند جز نوادگان آن گروه از ایرانیان باستان که برداشتند و در روزگاری کهن از کهن دیارشان به دریاکناری اونطرفتر کوچیدند و اطراقی دائم برگزیدند که بعد ها شد هاآرتز اسرائیل (آرتز=ارض=سرزمین)…

پس با نوشی به سلامتی آقای اریک فون دنیکن (ارابه خدایان) که هنوز زنده است و جرعه‌ای افشانده به خاک زنده یاد دکتر زکریا ستچین زبانشناس یهودی آذربایجانی تبار، لاجرم هیشکی هنوز نتوانسته غیر اینو ثابت کنه که: اجداد همه مون رو، مهمانانی از کائنات آمدند و روی مدار ۳۳ درجه‌ی نیم کره شمالی سیاره‌‌ای زیبا و مشتی و آماده‌‌ در محلی که بعدا پردیس نامیده شد، کاشتند و الغرض از آنجا ولو شدیم همه جا!!

متاسفانه داده های امروز را اگر نوادگان آن «مهمانان»، خدای نکرده برگردند و چک کنند، خواهند دید که واپسمانده آن پردیس حالا در قعر تخریب و فلکزدگی تبدیل شده به:

جمهوری اسلامی ایران!

دوستان، اسرائیل هنوز باقیست و پویا، و در ضمن در اسرائیل بحران آب وجود ندارد.

از این مصاحبه لذت وافر بردم و بسیار آموختم و بی‌صبرانه منتظر خواندن نسخه فارسی یا انگلیسی کتاب جدید عمواغلی جان جانانم مزدک بامدادان، «اسرائیل از نگاه ایرانی» که پیرامون دیده ها و آموخته ها و تجربیات سفرشان به اسرائیل است هستم. نوش…

دسته‌ها:نوش نگارش, بازتاب ویژه

برچسب‌ها:Mazdak Bamdadan, Mohsen Banaei, محسن بنائی, مزدک بامدادان, اسرائیل