چین و ج.اس. به توافق سرمایه گذاری ۴۰۰ میلیارد دلاری چین در ایران رسیده اند، با این مفاد:

-۲۸۰ میلیارد در صنعت نفت، ۱۲۰ میلیارد در تولیدات و ترابری…

– همه استاندارد ها چینی بوده و کارگر و مصالح و مواد و تجهیزات هم از آنجا وارد خواهد شد…

– چین حق توقف هر پروژه و گفتن نوچ برایش در هر مرحله ای را محفوظ نگه خواهد داشت…

– و البته سر و صداش مدتی است که بلند شده که هزاران نیروی مسلح چینی هم برای حراست سرمایه گذاری چینی ها وارد ایران خواهند شد…

پس در پیاله اکنون به ناگهان اوضاع را بس دگرگون میبینیم و سؤالی در میان:

اگر این توافق به عمل رسد، سیاست فشار تحریمی تیم ترامپ مالیده و آمریکا ایران را به چین باخته است و ترامپ اینطور دیده خواهد شد که هم گذاشت پای روسیه به خلیج فارس باز شود و هم گذاشت ایران مفت مستعمره چین شود…

در عین حال، ملاتاریا رفیق محکمی در شورای امنیت سازمان ملل خواهد داشت که عملا به نفعش خواهد بود که قطعنامه های متخاصمانه‌ای اگر علیه ملاتاریا وضع شود آن را وتو کند، حتی اگر هم پوتین برخلاف میلش و زیر فشار محذوراتش با غرب وتو نکند…

در چنین وضعی، اگر آمریکا نخواهد سر ایران به چین ببازد، آیا جز وارد شدن به جنگ تمام عیار علیه ج.اس. و آوردن نیرو به خاک ایران و اشغال نظامی در ابعادی بس بزرگتر از کمپین های افغانستان و عراق راهکار و چاره دیگری خواهد داشت؟…

یا آیا واقعا وقت بای بای گفتن غرب به ایران فرا رسیده، چون روسیه با شرق ایران و غنائمش را ملاخور کردند؟!

دسته‌ها:نوش نگارش